Alweer een aantal weken geleden schreef ik dit artikel. Mijn leven zag er al een tijdje niet zo rooskleurig uit en ik zat er flink doorheen. Nu, zes weken verder, kan ik zeggen dat ik al vier weken kleine stapjes in de goede richting zet! Yesss, eindelijk!
Even een kleine samenvatting van het vorige artikel. Sinds februari voelde ik mij mentaal op en had ik nergens meer zin in. Zelfs zo erg dat ik het leven niet meer zag zitten en een periode bijna alleen maar kon huilen. Heftig om dit zo op te schrijven en eraan terug te denken, maar helaas was het de realiteit. Nu het de goede kant op gaat en ik mij echt beter begin te voelen, durf ik er naar jullie toe wat opener over te zijn.
Mijn doel van het vorige artikel was die verschrikkelijk moeilijke drempel te verlagen voor andere mensen. En nee, ik begrijp dat het niet zo simpel is, maar ik denk dat wanneer een ervaren persoon zoals ik haar ervaringen deelt, er heus wel iemand is die er wat aan heeft.
Ik geef toe dat ik voor deze hele periode ook niet goed besefte hoe het was als ik andere mensen erover hoorden praten. Denk aan iets leuks en ga door, het komt wel weer goed dacht ik dan. En ja “komt wel goed” is mijn levensmotto. Maar helaas is het dan niet meer zo simpel. De wil is er vaak nog wel (ook niet altijd), maar je gedachten schieten alle kanten op. Je weet er gewoon niet mee om te gaan en laat die nare gedachten maar toe, die bekende negatieve spiraal waar je niet of moeilijk uitkomt.
Al vaker zei ik de afgelopen periode wel eens tegen mensen dat het beter ging. Ik had dan, voor dat moment, een paar redelijk goede dagen. Gek genoeg voelde dat niet lekker. Ik bedoel, als je van een dag waar je alleen maar op de bank en op bed kunt liggen, naar een dag gaat waar je ineens weer op bezoek kunt bij mensen of “normaal” boodschappen kunt doen, in plaats van zonder aandacht voor de omgeving door de supermarkt te lopen, is dat heel gek. Misschien ook wel omdat het besef er was dat deze goede dagen waarschijnlijk van korte duur waren en ik de klap erna niet te groot wilde maken. Want ja, dat had ik al een aantal keer ervaren en ik kan je vertellen dat dit niet leuk is. Je leert er gelukkig wel iedere keer weer van. Nu wil ik niet zeggen dat ik niet blij was dat ik een goede dag had, zeker wel. Maar ik denk dat het heel verstandig is, dat je beseft dat het een (lang en) hobbelig traject zal zijn. Eerst drie stappen vooruit en vervolgens weer twee achteruit, maar uiteindelijk kom je er wel. Ondanks dat het voelt alsof je elke keer nog verder de grond ingedrukt wordt, komt het uiteindelijk toch weer goed
De zon komt altijd weer achter de wolken vandaan!
Nu het al drie tot vier weken mentaal beter gaat, en ik dat zelf echt merk, durf ik het ook uit te spreken! We zetten stapjes in de goede richting, yesss eindelijk! Het zijn kleine stapjes maar hé, dat is prima! Dit helpt het beste en ik ga vooruit, dat is waar ik het voor doe natuurlijk! Wel moet ik even zeggen dat ik vier weken geleden een “mental breakdown” had. Na een heftige sessie bij mijn therapeut kwamen wij er eindelijk achter wat nou die bekende druppel was. De twee dagen erna dacht ik vaak terug aan die vervelende gebeurtenis waardoor het er allemaal uit kwam. Waar ik al maanden emotieloos was, en ja ik ben zo’n type dat al een traantje laat bij een zielige film of all you need is love, was het op de één of andere manier fijn om het er allemaal even uit te kunnen janken! Ik liet het maar lekker gaan en accepteerde het. Dat laatste was voor mij erg lastig, want ik besefte heel goed dat ik zo niet wilde zijn en ik voelde me niet mezelf! Ik heb jaren al mijn emoties weg gepropt en zoals mijn therapeut vaak zei de afgelopen periode “ik moet het uit je trekken”. Stukje acceptatie dat ik nu even niet ben zoals ik mezelf graag zie en mezelf de tijd moet geven is gekomen! Een grote stap als je het mij vraagt. Ook ben ik sinds dat gesprek heel moe, heb ik momenten vaak flinke hoofdpijn en ben ik vaak erg duizelig wanneer ik opsta of buk. Nu is de vraag of dat bij het loslaten hoort, of door het afvallen. Tot vorige week viel ik nog steeds af en nee het zijn geen kilo’s (meer) per week, maar op een gegeven moment is een halve of hele kilo veel. Ook heb ik al 3,5 week niet gesport wat eigenlijk wel goed voelt. Doordat ik zo weinig energie heb kan ik deze rust periode makkelijker toelaten. Gelukkig gaf mijn weegschaal vanmorgen eindelijk een plus getal aan, yess ook dat gaat dus beter! Voor de mensen die mij nog niet (zo goed) kennen, een training overslaan voelde altijd heel slecht! Al zeg ik vaak dat wanneer het lichaam om rust schreeuwt, je dat soms moet toelaten. “Luister naar je lichaam, het schreeuwt niet voor niets” en “rust is ook trainen”, zei ik dan altijd. Iets dat ik de afgelopen periode ook wel heb geleerd. Rust nemen en even bijkomen van alles. Vooral gezien het gewichtsverlies is het ook verstandig om pas weer te gaan rennen wanneer ik wat ben aangekomen. Dan verwacht ik ook dat ik mij weer fitter voel en ik ook weer meer energie heb. Voor nu houden wij het dus even bij de grammy-naps, dat sporten komt wel weer.
Helaas voel ik mijn rug ook alweer een aantal weken en sinds afgelopen maandag behoorlijk. Dit is natuurlijk een bekende blessure voor mij en ik verwacht daarom ook dat dit weer beter gaat als ik wat minder moe ben en mijn lichaam daadwerkelijk de rust voelt. Voor de zekerheid vanmiddag even langs de fysio geweest om het na te laten kijken. Volgende week starten we met een Dry Needling behandeling, die bekende behandeling waar ze met naaldjes in je spieren gaan poeren. Vroeger heb ik wel eens zo een behandeling gehad voor een andere blessure. Morgen ochtend wil ik een klein rondje op de racefiets maken, lekker rustig trappelen. En als ik weer zin begin te krijgen in het hardlopen en mijn lichaam het ook toe laat, dan ga ik gewoon weer lekker rustig opbouwen!
Kortom: eindelijk een positief bericht Het gaat in kleine stapjes vooruit, de moeheid moet ik voor nu maar even accepteren, dit kan helaas nog wel een aantal maanden gaan duren hoorde ik vanmorgen van mijn therapeut. En ja, ik besef nog steeds dat ik er nog niet ben en de kans er is dat ik binnenkort weer wat stapjes achteruit moet doen maar dat is niet erg, daarna klimmen we wel weer omhoog. Het vertrouwen in mijzelf begint weer te groeien. Mijn levensmotto durf ik dan ook weer tegen mezelf te zeggen: “Alles komt goed!”
Luna doet het ook erg goed, ik geniet zo erg van dit kleine wondertje! Ook kan ze het heel goed vinden met Saartje, mijn kleine kat. Ze gaan rollend over elkaar het huis door. Kortom: het beste medicijn wat er is!
Liefs Marlou
[…] De zon begint weer te schijnen […]