Daar lig ik dan in bed, het is zaterdag 28 november 00:29 uur. Zoals de titel al zegt: het hoge woord is eruit. Ik heb de knoop doorgehakt.
Samen met mijn teammanager heb ik besloten dat mijn huidige werkomgeving niet meer het beste voor mij is. We zijn uit elkaar gegroeid en mijn lichaam houdt mij letterlijk tegen om weer aan het werk te gaan. Zodra ik weer begon, want ik heb het meerdere malen geprobeerd, werd ik ziek en zat ik met een gigantisch hoge hartslag op de bank. Zelfs bij minimale inspanning schoot die al de lucht in.
Wat was dit een gigantisch moeilijk besluit
Na er 4,5 jaar met plezier gewerkt te hebben was dit geen makkelijk besluit. Sowieso verwacht je niet op zo’n manier je eerste fulltime job te verlaten maar het is goed zo. Nu het mentaal echt weer hartstikke goed gaat, wil ik verder met mijn leven. Ik wil weer genieten en werken en daar hoort voor mij een nieuwe werkgever bij.
Collega’s, als jullie dit lezen: nog even twijfelde ik over mijn keuze want ”dan laat ik mijn fijne toppers van collega’s achter”,. Ik wil jullie bedanken voor de fantastische jaren.
Ik ga jullie missen toppers!
Allereerst mijn collega van de planning, je hebt me goed opgevangen en laten zien dat een kantoorbaan écht wel iets voor mij is. Voorheen was ik er namelijk heilig van overtuigd dat een luie kantoorbaan, want zo zag ik het, niks voor mij zou zijn. Ik heb altijd met veel plezier met je gewerkt en ik hoop dat je weer een nieuwe “autist” vindt. Ik ga je zeker missen.
Daarnaast alle lieve collega’s uit de zorg. Jullie maakten het besluit nog een tikkeltje moeilijker. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet omschrijven maar ik ga jullie écht verschrikkelijk missen! De ontelbare lieve kaartjes en berichten die ik kreeg toen ik dit jaar thuis kwam te zitten deden mij echt héél érg goed! Laten we afspreken dat dit niet het einde is en we nog gewoon contact blijven houden! Succes in de toekomst en stay safe!!
Voor mij voelt dit als een hele opluchting. Ik heb de afgelopen periode heel veel geleerd, onder meer om voor mezelf op te komen en te kijken naar wat ik nou écht wil. Daar hoorde dit moeilijke besluit helaas bij en ik heb het gevoel dat ik nu weer verder kan. De lessen van de afgelopen maanden nemen we mee en 2021 gaat mijn jaar worden! Wil ik 2020 snel vergeten? Liever wel en ik denk dat ik dan niet de enige ben. Daarnaast heb ik ook veel geleerd waar ik best wel trots op ben, het was dus een raar maar leerzaam jaar. Dit neem ik mee in de rest van mijn leven.
Nu ga ik even bijkomen van dit alles, weer lekker hardlopen en rustig in de rondte kijken naar een nieuwe uitdaging! 🙂
Liefs Marlou
[…] Het hoge woord is eruit […]