Na 13 weken 4/5x in de week trainen met uiteindelijk een kilometer aantal van rond de 650 heb ik hem dan uitgelopen; mijn eerste marathon! Hoe heb ik hem ervaren, heb ik spijt van mijn misschien iets te snelle start? En vooral de vraag ben ik tevreden? Jullie lezen er hier onder alles over!
’s Ochtends om 6.45 had ik mijn wekker gezet, lekker vroeg zodat ik alle tijd had om rustig wakker te worden en mij voor te bereiden op de 42km en 195m. Ik ontbeet met mijn gewone havermoutpap met een banaan en pindakaas erdoor. Dit omdat mijn lichaam dit gewend is voor inspanning en ik op havermout lang kan teren, erg fijn als ik 42km moet rennen.
Samen met de trainer zou ik samen naar Amsterdam rijden, hij zou mij ophalen bij huis iets voor 8u. Eenmaal in de auto bespraken wij nog één keer mijn tactiek; starten op 5min/km en als ik bij 35 nog wat over zou hebben mocht ik licht gaan versnellen. Ook had hij op een papiertje een schema gemaakt met wat hij zou denken dat ik zou gaan lopen. Deze kreeg ik de dag erop te zien. We hadden afgesproken dat hij vanaf km 10 mee zou fietsen met water en eventueel wat gelletjes.
Nadat hij mij had afgezet naast het VU en ik de laatste succes woorden heb gekregen ben ik naar het stadion gelopen. Ik ben voor de laatste keer naar het toilet geweest, heb mijn tas ingeleverd en ben inlopend het stadion in gegaan. Ik had een oud shirt aan wat ik daar over het hek zou hangen. Het inlopen, als je het überhaupt inlopen kan noemen, was even een minuut of 2/3 rustig lopen en vooral goed rekken! De eerste 5km zou ik zien als inlopen.
Eenmaal in het startvak kroop ik naar voren en kreeg ik al tranen in mijn ogen, ik sta gewoon in het olympisch stadion en hoop hier over ongeveer 3.35 uur mijn eerste marathon uit te lopen Nadat ze de topatleten hadden voorgesteld en het startschot was geklonken heb ik mijn shirt uitgedaan en aan het hek gehangen. Ik heb nog één keer het stadion goed bekeken en ben naar de startlijn gelopen, heb mijn horloge ingedrukt en ben weg gerend. Een heerlijk gevoel was het.
Al snel kon ik mijn tempo goed vinden, ik had mezelf voorgenomen de eerste paar km niet elke keer op mijn horloge te kijken met wat voor pace ik liep omdat ik die makkelijk wilde lopen, wel mocht ik kijken als hij trilde bij elke kilometer. De eerste liep ik heel ontspannen in 4.43. Dit had ik niet verwacht. Ik kreeg van mijn omgeving te horen dat de eerste kilometer meestal erg langzaam gaat omdat je natuurlijk in een grote groep loopt. Bij mij was dit niet het geval. Eenmaal het olympisch stadion uit stond het rijen dik van het publiek, dit gaf mij zo een kick. Zo veel mensen die ons aanmoedigden. De 8 kilometer erop liep ik vrij ontspannen tussen de 4.40 en de 4.50. Eigenlijk wilde ik mijn pace na de eerste kilometer verlagen maar omdat ik dit tempo zo ontspannen liep heb ik besloten dit tempo door te lopen en maar te zien waar het schip zou strandden.
Bij kilometer 7 wist ik dat mijn moeder stond. We hadden vooraf afgesproken; duimpje omhoog is goed, opzij is begin het zwaar te krijgen en naar beneden ik kan niet meer. Het duimpje ging omhoog en ik zette een grote glimlach op. Nog steeds liep ik erg ontspannen.
Kilometer 9 ging iets te snel; 4:37, waarom ik deze zo snel liep weet ik niet meer. Hier heb ik besloten mijn tempo iets te laten zakken, dit zou ik echter geen 33 kilometer meer vol houden. Tot kilometer 16 kon ik weer vrij makkelijk tussen de 4.40 en de 4.50min lopen.
Heel veel mensen hadden mij verteld dat ze het stuk langs de Amstel verschrikkelijk vonden. Eerlijk gezegd vond ik dit juist lekker! Ik heb iets meer ‘lucht’ dan midden in de stad tussen de hoge gebouwen. Ook ben ik dit natuurlijk meer gewend door alle lange duurlopen langs de boulevard te lopen. Bij kilometer 17 had ik weer even een uitschieter naar de 4:38 maar de 5km daarop liep ik weer netjes tussen de 4:45 en 4:55. Uiteindelijk liep ik dus mijn eerste halve marathon in 1:41:47 terwijl mijn PR (waar ik niet erg tevreden mee ben) staat op 1:40:08. Deze gaat er binnenkort dus dik aan! Nog steeds liep ik hier zo relaxt, dat gaf zo een! De kilometers tikten af en ik voelde mij nog steeds erg lekker, ik was vooral aan het genieten van het feit dat ik mijn eerste marathon aan het lopen was.
Bij kilometer 23 stonden mijn vriendinnen, ik kwam aangerend en werd flink aangemoedigd door ze, ik gooide mijn duim omhoog, zette een big smile op en kreeg tranen in mijn ogen, ik ben ze nog steeds zo dankbaar. Ze zijn speciaal voor mij naar Amsterdam gekomen, bus/trein/tram in/uit gedoken om mij aan te moedigen op verschillende punten.
Het stuk langs de Amstel had ik onderhand gehad, nu zou het stuk industrie terrein komen, het gedeelte waar ik zelf het meeste tegenop zag. Eerlijk gezegd heb ik het hele industrie terrein niet gezien. Of ik nou zo gefocust was op mijn wedstrijd of iets anders, ik weet het niet. Ik denk dat ik vooral lekker aan het genieten was! De kilometers 21 tot 28 liep ik nog steeds erg ontspannen in een pace tussen de 4.45 en 4.59. Wat ik vooral niet wilde was in de 5 minuten per kilometer terecht komen en als dat wel het geval zou zijn zou ik dit tot 5.10/km beperkt willen houden. Kilometer 29 ging in 5:06, ik kon mijn tempo iets verhogen en liep de 30 weer in de 4:54. Jammer genoeg viel mijn signaal met de live app vanaf kilometer 31 weg, mensen konden mij dus niet meer volgen en dachten dat ik uitgestapt was. Ik kan jullie 1 ding zeggen; uitstappen daar heb ik geen seconde aan gedacht. Dan maar rustig doorlopen, ik zou hem hoe dan ook uitlopen!
Tot km 31 liep op een eindtijd van in de 3.26. Jammer genoeg kwam vanaf dat moment dan toch de man met de hamer en zakte mijn tempo in naar de 5:20/5:30 per kilometer. Omdat ik de kilometers ervoor dik onder de 5min. had gelopen had ik dus wel wat marge om nog onder mijn doel te blijven; sub 3.40. Vanaf km 38 was het niet meer te doen en liep ik zelfs in de 5:50. Vanaf dat moment heb ik ook niet meer op mijn horloge gekeken. Ik heb geprobeerd mijn tempo te verhogen maar dat lukte écht niet meer. Mijn moeder fietste de laatste kilometers mee en heeft mij nog een beetje weten te pushen.
Op de één of andere manier kon ik toen ik het stadion inliep en nog 250m moest er toch nog iets van een ‘versnellend tempo’ uitgooien, echt een eindsprint is het zeker niet te noemen. De bordjes aftellen en ik was er; 175, 150, 125m. Zo’n 2m voor de finish kon ik nog heel even mijn armen in de lucht gooien maar al snel zakten die weer naar beneden.
Bij de finish kon ik ook mijn klok niet meer indrukken, ik stopte en zakte bijna door mijn benen. Gelukkig stonden daar wat vrijwilligers die mij naar de medische tent hebben gedragen want ik kon echt niet meer lopen … ik kreeg daar wat te drinken met heel veel suiker want ik voelde mij behoorlijk licht in mijn hoofd. Ze hebben me goed verzorgd en even bij laten komen. Nadat ik weer een beetje kon nadenken en ik mijn vriendinnen daar in de buurt mijn naam hoorden roepen kon ik mijn duim opsteken en zwaaien. I DID IT!!! Oké het duurde even (of misschien besef ik het nog steeds niet) maar ik heb gewoon mijn eerste marathon gelopen! Na een half uur werd ik overgedragen naar de volgende tent; de fysio stond daar al om mij op te vangen, ik kon namelijk nog steeds niet zelfstandig lopen. Na een full body massage van ongeveer 15/20min. kon ik weer zelfstandig lopen en heb ik mijn medaille opgehaald. Nog een beetje wankelend liep ik naar de beste vrouw toe die hem om mijn nek hing en mij feliciteerde. Eigenlijk wilde ik er een kreet uitgooien maar hier had ik nog even geen puf voor. Ik liep rustig het stadion uit waar 2 instagram vrienden stonden te wachten en mijn naam riepen. Ze waren zo bang dat ik was uitgestapt omdat het signaal in de app er na 31km mee stopte. Heel lief kreeg ik een cadeautje van ze! Thanks Jeanique!
Hierna ben ik mijn tas op gaan halen om te bellen waar mijn moeder en vriendinnen waren. Mijn moeder was erg bezorgd omdat ze een uur niks van me gehoord had. Eenmaal afgesproken waar ik was en we elkaar zagen moest ik toch wel even wat traantjes weg pikken. Even later kwamen daar ook mijn vriendinnen; ik kan jullie niet vaak genoeg bedanken meiden!
Omdat ik mijn klokje pas stop heb gezet in de medische tent was het dus nog even spannend wat voor eindtijd ik had gelopen. Ik dacht zelf aan 3.37/3.38 maar uiteindelijk heb ik er 3:36:44 uur over gedaan! BAM doel is behaald!!! 3.36 klinkt toch net even wat leuker dan 3:37. Bijna sub 3.35 wat betekend; Boston qualified.
Ben ik nou ontevreden over mijn misschien te snelle start en mijn trage laatste 10km? NEE, ik weet waar ik voor moet trainen om de laaste 10km de schade beperkt weten te houden en ben alleen maar trots. Ik heb mij dus gisteren ook gelijk ingeschreven voor de marathon van Rotterdam 8 april a.s. Kan ik beseffen dat ik mijn eerste marathon gelopen heb? Nope, dat gevoel moet ik nog even laten bezinken en zal pas over een paar dagen komen. Wel word ik door de heftige spierpijn eraan herinnerd maar dat is het dubbel en dwars waard!
Genieten van een heerlijke tompouce
Wat ik nu verder ga doen met mijn blog?! Ik blijf natuurlijk lekkere recepten voor jullie maken en ga race verslagen van de aankomende wedstrijden schrijven. Eind december staat er namelijk alweer een halve marathon op de planning want dat PR wat er nu staat gaat er dik aan! En als jullie het leuk vinden kan ik natuurlijk mijn road to Rotterdam marathon met jullie delen volgend jaar.
Nu ga ik eerst lekker genieten en bijkomen. Even een aantal dagen niet hardlopen en bijkomen. Er word namelijk gelijk alweer gewerkt.
Moeder en Cedo bedankt voor jullie mentale ondersteuning, water dragen en de gelletjes aangeven, zonder jullie was deze tijd er niet gekomen!
Veel liefs Marlou
