Deze blog wil ik al enige tijd publiceren maar als ik eerlijk moet zijn durfde ik het niet zo goed. Het is nogal ‘out of my comfort zone’. De gedachtes ”Gaan ze me niet zien als een aansteller?” of ”Wat heb jij nou te zeuren?” namen de overhand maar ik vind dat dat niet zo moet zijn, dit hoort namelijk ook bij sport.
Maar wat is het dan precies? Nou, daar komt die hoor: het zijn de kilo’s. Sinds ik vanaf 3 januari niet meer heb mogen trainen en niet meer het werk mocht doen wat ik deed ben ik namelijk best wel wat, zeg maar gerust een hoop kilo’s aangekomen. En ja voor sommige ben ik alsnog dun maar zo zie ik het niet.
Terug naar het begin
De marathon van Amsterdam. In de aanloop daar naartoe en dan heb ik het over een tijdperk van 20 weken, trainden ik 4/5 keer per week tot 70 kilometer aan toe. Buiten dat werkte ik ook nog 32 uur in een verpleeghuis op een afdeling met zware (en dan bedoel ik de cliënten zelf maar ook het werk, veel met liften, duwen trekken dat soort dingen) werkzaamheden. Hier wonen 23 mensen die lichamelijk allemaal wat hebben, denk aan halfzijdig verlammingen, parkinson, MS dat soort lichamelijke aandoeningen. Of dit pittig was? Ja, best wel. Zo wel werkgerelateerd als het combineren werken en trainen. Ik had een weekplanner aangeschaft die ik elk weekend invulde. Mijn diensten zijn als volgt: dag dienst is van 7u tot 15:30u en een avonddienst was destijds van 15u tot 23:30u. Je kan je voorstellen dat als ik 7u moet beginnen ik niet om 12u pas in bed kan liggen en als ik avonddienst heb ik niet gelijk bij thuiskomt ,wat vaak 23:45u was, gelijk mijn bed in dook. Het was dus echt plannen. Maar goed, dat is allemaal goed gegaan en daar ben ik eigenlijk best trots op. Terug naar waar het in dit artikel omdraait, mijn stuggle. Je kan je voorstellen dat de combinatie (zwaar) werk, veel en lang trainen plus het gezond (maar wel heel veel hihi) eten resulteerde in een redelijk afgetraind lichaam. Ik vind het altijd zo egoïstisch om dat over jezelf te zeggen maar toch ga ik het doen. En nee ik had geen sixpack. Maar gewoon een strak lichaam. Ik weet niet meer precies hoeveel het was maar volgens mij woog ik destijds zo een 62,5 kilo. Ik ben overigens 1,78 meter lang.
Na de marathon heb ik mij even laten gaan qua gezond eten en ben ik vol op de modus ongezond en heel veel (ja nog meer) gegaan. Zo had ik een pak stroopwafels gekocht waar er 12 in zaten en volgens mij heb ik daar precies 1 hele dag over gedaan, ’s middags gehaald en de volgende dag in de middag alweer op. Ik was immers zo trots op mijzelf en vond wel dat ik dat had verdiend. Echter ben ik daarna nog redelijk ongezond door gaan leven, niet meer zo veel maar er gingen regelmatig een ongezonde koek of snoep mijn mond in, en dan bleef het niet bij 1 koekje of een klein handje snoepjes nee dan waren het gelijk 3 koeken of een halve of hele zak snoep in één keer. Maar goed, op dat moment was ik wel weer aan het trainen en kon ik het dus wel hebben dacht ik.
Na de maand november kwam daar de maand december, je weet wel die maand waar je pepernoten, chocola, kerststollen en allemaal ongezond eten voorgeschoteld krijgt. Nog steeds had ik de gedachte ”Agh Marlou je traint weer je kan het wel hebben”. Jammer genoeg was dit niet het geval en woog ik op dat moment zo een 63 misschien begin 64kg. ”Naja ik had mij in oktober al ingeschreven voor de marathon van Rotterdam dus als ik daar voor zou gaan trainen zou het er wel weer afgaan” dacht ik. Maar goed dat liep even anders dan normaal want zoals jullie weten raakte ik in januari geblesseerd. De rugklachten waren er in midden december ook al wel maar toen waren ze nog ’te overzien’ en was het niet zo erg als in januari dat ik op een gegeven moment mijn eigen veters niet meer kon strikken en met duurlopen van 8km in een gemiddelde pace van 5:45/km liep. Sommige mensen dromen daarvan maar voor mij is dat langzaam, ik liep het namelijk niet ontspannen. In de loop naar de marathon liep ik makkelijk 5:10 minuten per kilometer. Je kan je dus voorstellen dat die 5:45 voor mij echt heel traag was en ik toen ook ging beseffen dat er iets goed mis was. Daar gaan we het nu alleen niet meer over hebben want dat gaat gelukkig de goede kant op! 😀 Maar oké, per 3 januari moest ik dus stoppen met trainen en mijn werk in de zorg, ik mocht wel werken maar administratief. Echter lukte dit ook niet altijd en zat ik gedwongen veel thuis en lag ik veel op de bank en op bed.
Vanaf januari is het hard gegaan en ben ik vrij veel aangekomen. Op dat moment kon ik ook echt niks. Van de bank opstaan om bijvoorbeeld een kopje thee te zetten was al rampzalig, vaak zetten ik gelijk 3 koppen zodat ik daar even mee door kon en niet elke keer op hoefde te staan. En aangezien ik niks kon ben ik naar ongezond, en in het begin nog, veel eten gaan grijpen. Dat ik op dat moment nog niet besefte dat het echt wel iets erger was dan ik had gedacht en eigenlijk had gehoopt dat ik na een aantal weekjes rust wel weer kon gaan werken en trainen werden dat maanden, in totaal maar liefst 4. En als je dan bijna niet kan bewegen en naar ongezond eten grijpt, want ja de supermarkt is voor mij echt nog geen 100m lopen vliegen de kilo’s eraan. Ik zat niet meer lekker in mijn vel en durfde eigenlijk ook niet meer op de weegschaal te staan omdat ik bang was voor het getalletje wat elke keer maar zo snel op liep. Gek genoeg bleef dat stemmetje in mijn hoofd ook maar zeggen ”Ga maar lekker ongezond eten, geniet er nu maar van” en ”Als ik straks weer kan rennen is het er toch zo weer af”. Naja jammer genoeg duurde het veel langer dan ik had gedacht en lag het probleem toch wel iets verder dan een simpel ‘gespannen spiertje’. Na de uitslag van de MRI en het toch was waar ik bang voor vreesde, namelijk die verdomde hernia moest ik rust pakken. ”Nog meer rust, ik doe al 1,5 maand niks” Maar goed, op dat moment kon het ook echt even niet anders, nog steeds kon ik soms mijn eigen veters niet strikken en onderhand kwam mijn moeder langs om samen boodschappen te doen en stof te zuigen zodat mij dat gespaard bleef. En nog steeds maar door gaan met het ongezonde eten. Eind februari ging dan wel de knop om ”Misschien moet ik maar wat minder gaan eten”. Maar je kan je voorstellen dat als je alleen thuis zit en je je eigenlijk best wel alleen voelt je gaat doen wat niet goed voor je is en voor mij is dat het eten.
Op het werk, want ik was er nog wel maar maar een paar uurtjes, zeiden ze dan ook vaak ”agh Marlou je was ook zo dun en afgetraind” waarop mijn antwoord elke keer was ”Ja, dat was misschien ook wel zo maar geloof mij maar dat ik in die periode (en dan hebben we het over de marathon periode) ook heel veel at” Gerust 6/7 keer op een dag. Maar goed, de kilo’s bleven er wel aan komen.
Toen kwam daar ook nog eind maart de operatie aan mijn amandelen. Deze was immers geheel zelf gepland, want ja ”ik zat toch al in de ziektewet” en deze ingreep stond al een aantal maanden op mijn lijstje dus dat doen we dan ook maar nu, dan maar alles tegelijk en zijn we straks van alle ellende af.
Oké dit vind ik dus heel moeilijk om te vertellen maar de dag van de operatie heb ik mij dus gewogen en woog ik net aan 70 kilo. 7,5 kilo zwaarder dan in Oktober. Wel ben ik de 2 dagen voor de operatie gaan hamsteren omdat het normaal is dat je na het verwijderen van je amandelen een aantal dagen soms wel een week niet kan eten. Ik heb dus mijn hele koelkast leeg gegeten en ben met een goede volle (en onderhand veel grotere maag) de operatie in gegaan. Na de operatie ging het afvallen eigenlijk heel snel. Zo vlogen er sommige dagen 1/1,5 kilo per dag af, al is dat ook niet zo gek als je leeft op koud water, koude koffie en waterijsjes.
Gelukkig kan ik sinds april weer heel veel dingen doen (lees hier hoe het in één keer zo goed kan gaan met mijn rug) zoals fietsen en ben ik weer meer en langere dagen aan het maken op mijn werk en ook langzaam weer de werkzaamheden aan het oppakken die ik deed. Zo heb ik 2 weken geleden ook weer de hardloopschoenen aangetrokken en heb ik al 3 keer in één week getraind. Daarna moest ik weer even een stapje terug doen en ben ik veel kilometers gaan maken op mijn race fiets. Nu voelt het weer goed en wil ik toch het hardlopen wel weer gaan oppakken maar dan nog rustiger als 2 weken geleden.
Hoe gaat het nu dan met de kilo’s? Ik merk qua kilo’s nog niet heel veel. 5 dagen na operatie woog ik 66kilo. Maar goed, toen ben ik weer langzaam gaan eten en dus is er wel weer een kilo aan en schommel ik nu tussen de 66 en 67. Maar qua centimeters in omvang merk ik wel echt een heel groot verschil. Waar de kilo’s bij mij vooral gingen zitten waren mijn middel, gezicht en mijn bovenbenen. Bij mijn middel is het weer bijna zoals het was in Oktober was, oké nog niet helemaal maar het scheelt niet veel meer. Mijn gezicht is weer helemaal terug alleen mijn bovenbenen zijn nog wat aan de stevigere kant. Maar goed, dit gaat er wel weer af als ik weer volop kan trainen.
Wat ik nou wil bereiken met dit artikel is dat niet ieder afgetraind persoon het altijd makkelijk heeft. Ook ‘wij’ kunnen wel eens wat tegen hebben en dan vliegen de kilo’s er ook wel eens aan. Wanneer er op het werk taart was en ik twijfelend zei ”nah doe maar een stukje dan” kreeg ik altijd de reactie: jij kan dat makkelijk hebben! Ja, omdat ik toen veel sportte. Zo laat ik nu zien dat het bij mij ook de andere kant op kan gaan. Ook vind ik dat dit een groot taboe is, bijna niemand durft er over te spreken, dit merk ook aan mezelf. Gelukkig gaat het bij mij dus weer de goede kant op en voel ik mij weer wat zekerder in mijn vel. Ik wil nog niet zeggen dat ik ben waar ik was maar het gaat in ieder geval de goede kant op. En mag ik wel echt even duidelijk maken dat ik dit artikel niet schrijf omdat ik ”aandacht zou willen”, ik doe het puur om te laten zien wat de realiteit is en dat mensen niet altijd zo maar alles moeten zeggen. ”Je bent helemaal niet dik” is mij de afgelopen maanden vaak gezegd. Voor mij was die 70 kilo een grens, ik heb in die 3 maanden vaak genoeg tegen mijzelf gezegd: als ik de 70 aantik moet er écht wat gaan gebeuren! Zal dat nu gebeurd zijn door het hamsteren voor de operatie maar toch is het gebeurd, gelukkig is bij mij de knop om en gaat het vanaf nu alleen maar beter. En neem nu ook van mij aan dat ik nu niet in één keer alleen maar gezond eet, ook ik geniet nu van de ongezonde dingen maar door het weer meer en normaler kunnen bewegen gaat het nu bij mij in ieder geval een stuk beter!
Zit jij ergens mee? Durf het uit te spreken en praat er met andere over, misschien hebben ze tips voor je of voel je je daardoor wat minder onzeker?
Ps. de rechter foto is vorige week gemaakt, ik vind het te confronterend om er één uit de ‘slechte periode’ te gebruiken overigens heb ik die niet. Ik heb alles goed kunnen verbergen op foto’s op instagram.
Liefs Marlou
