Het jaar begon goed, ik was aan het trainen voor mijn tweede marathon en het vertrouwen groeide met de training. De trainingen gingen steeds makkelijker en de tempo’s steeds sneller. Waar ik in het begin nog gewoon lekker wilde lopen op 5 april groeide het vertrouwen steeds meer dat ik wel eens een mooie tijd kon gaan lopen. Misschien juist wel omdat er geen druk stond, nog steeds wilde ik vooral genieten. Zo liep ik de lange duurlopen op hetzelfde tempo als de trainingen in 2017 met misschien een hartslag van gemiddeld 5 slagen hoger.
Tot daar in maart een blessure aan mijn kuit kwam en ik op een gegeven moment niet eens meer rustig kon dribbelen. Na een bezoekje aan de fysio moest ik 10 dagen rust houden en voor de niet sporters onder ons: een maand voor een marathon 10 dagen rust moeten houden wil je niet! Vooral omdat er dat weekend een hele belangrijke training op het schema stond. Maar goed, ik had nog hoop en ben maar gaan fietsen want stil zitten zag ik echt niet zitten. Zo hoopte ik mijn fitheid niet kwijt te raken.
Iets genaamd COVID-19?
Wie kent het niet? Corona, we kunnen er niet omheen, gekker nog: de hele wereld staat op zijn kop. Helaas hebben we er nog steeds mee te maken en lijkt er alweer een zusje het land binnen te zijn.
Maar goed, wat had corona toen met mijn plannen te maken? Nou, de marathon van Rotterdam werd verschoven naar eind oktober. Als ik eerlijk moet zijn was ik in eerste instantie blij, zo had ik wat meer tijd om rustig te herstellen van mijn blessure en was ik van plan om elke maand, tot aan de marathon, één lange duurloop te doen. Het géén waar ik tegenaan liep in mijn eerste marathon: de bekende man met de hamer bij km 32. Want tot die 32 kilometer liep ik erg ontspannen in een behoorlijk rap tempo, waar dus mijn winst gehaald moet worden in de volgende. Na een paar dagen, waar de motivatie ergens aan de andere kant van de wereld was, trok ik op 16 maart weer de sportkleren aan om een heel relaxt rondje van 4km te rennen, wat gelukkig goed ging.
Hallo nare periode
Eind maart kwam daar dan het besef dat het niet goed met mij ging. Ik zat eigenlijk al 3 maanden niet lekker in mijn vel en had gehoopt het weg te kunnen stoppen maar helaas lukte dat niet meer.
Marlou, je gaat toch niet voor mentale problemen naar de huisarts. Hier kom jij zelf ook wel uit.
Toen ze op mijn werk zagen dat het niet goed ging en ze me maar adviseerde naar de huisarts te gaan moest ik van mezelf. Ik besefte dat ik steeds dieper in het dal zakte en had niet meer het gevoel dat ik er alleen uit zou komen. Lees hier het eerste artikel, over de hele periode die komen ging, hoe verschrikkelijk moeilijk die eerste stap was en dat ik een periode eigenlijk alleen nog maar kon huilen.
Nu ik er zo aan terug denk was het de één na moeilijkste stap van het hele proces maar uiteindelijk wel de beste. Ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner en vervolgens naar de psycholoog. Op een gegeven moment ging het zo slecht dat ik er klaar mee was, ja letterlijk klaar met het leven. Zo heb ik op een avond met een aantal doosjes paracetamol en nog wat andere medicijnen in mijn handen gestaan en gedacht uit het leven te stappen. Bizar nu ik erover nadenk hoe down ik toen was. En ja, dat zeg ik nu want op dat moment is het leven gewoon even héél erg kut (sorry voor mijn taalgebruik). Het is dan niet meer zo simpel, zoals velen op dat moment zeggen en ik vroeger zelf ook altijd dacht, “denk aan iets leuks en ga door”. Iets in mijn hoofd was gewoon klaar met alles, je bent letterlijk jezelf niet meer en wat andere zeggen boeit je niet. Ik voelde me op dat moment echt niet lekker en niemand kon daar wat aan doen. Na velen bezoeken aan de huisarts, praktijkondersteuner, psycholoog en zelfs 2 keer het crisisteam kwam daar het beste medicijn. Mijn lieve Luna.
Zoals ik in dit al artikel schreef gaat het, vanaf het moment dat dit wonderbeestje bij mij is (17 juli), een heel stuk beter. Vrijdag ochtend keek ik op marktplaats en vrijdag avond liep ze hier rond. En nee, zo impulsief dat ik van de ene op de andere dag een hond nam was het niet. Noem het een grote droom die uitkwam. Al een aantal jaren wilde ik een hond maar zoals ik in het artikel ook schreef had ik er eerder geen ruimte en tijd voor. Nu ik een periode thuis zat en verwachte nog langer thuis te zitten was het moment daar. En zoals de huisarts zei: het beste medicijnen tegen een depressie. Nou dokter, dat ben ik geheel met u eens! Sinds dit kleine redmiddel (letterlijk) bij mij is, gaat het mij ook een stuk beter. Zo lag ik de vrijdag nog tot laat in bed, had ik vaak moeite met inslapen waardoor ik s ochtends vroeg pas sliep en kwam ik laat, lees 11/12u, pas uit mijn bed. Het liefste wilde ik dan nog tot midden op de middag, of misschien wel de hele dag, in bed blijven liggen maar met een hond gaat dat natuurlijk niet! Zo wekte Luna mij de eerste weken al om 7/8u, klein verschilletje wel? Maar eerlijk, ik heb er geen seconde spijt van gehad. Niet alleen trok ze me letterlijk uit bed, ook moest ik naar buiten, had ik daarom sociale contacten want met zo een klein hondje word je natuurlijk veel aangesproken, en buiten dat geeft zo een beestje gewoon een hoop liefde. Ze voelen letterlijk emoties aan, nu was en is Luna zo wie zo een klein pluizig knuffelbeertje, maar wanneer ik mij nog wel eens niet zo lekker voelde kwam ze altijd nog dichter bij me liggen.
Waar het mentaal steeds beter ging, was het lichamelijk flut. Zo was ik onderhand al 10 kilo afgevallen, zat ik op een ongezond ondergewicht en werd ik steeds moeier en futlozer. Ik ben toen ook in totaal 2 maanden gestopt met sporten. In het begin van het hele proces was hardlopen juist fijn. Ik kon vaak mijn gedachtes vergeten en even lekker alles eruit rennen. Aangezien ik er ook geen plezier meer in omdat ik er gewoon simpelweg te moe van werd was dit het beste. En op de één of andere manier kon ik het prima accepteren. Waar ik voorheen moeite had met dit soort dingen had ik de maanden ervoor geleerd dat accepteren de eerste stap is en vaak gaat het daarna een stuk beter. Nu wil ik niet zeggen dat het bij alles zo is, maar in mijn situatie was dat wel het geval.
In oktober/november begon ik mij eindelijk steeds beter te voelen. Door de sportrust kreeg ik héél langzaam aan mijn energie weer terug, mede door de grammy-napjes zoals ik ze noemde (siësta’s) en begon ik weer meer te eten en dus ook weer aan te komen, joepie!! Samen met mijn behandelaar waren we achter de bekende ”druppel” gekomen en er zat maar één ding op. Wat dat besluit was lees je in dit artikel.
Eraan denken is één maar het besluit daadwerkelijk nemen spreekt van veel moed.
Zoals je kunt lezen heb ik dat besluit nog maar pas geleden gemaakt. Ik voel mij nog steeds erg goed en bent weer klaar om ’te leven’. Zo heb ik het hardlopen weer opgepakt sinds midden december en ben ik klaar voor een nieuwe werkplek. Nee, niet nu gelijk. Ik ga eerst nog even ‘genieten’ van het vrij zijn. Want ja ik zit al sinds april thuis maar ik denk dat je wel kan begrijpen dat dat niet fijn thuis zitten was. Zo heb ik mezelf tot minimaal één februari rust gegeven. Ik ben wel al aan het rond solliciteren maar als is het voor de ervaring die ik opdoe.
Je zou na dit artikel wel denken dat ik 2020 zo snel mogelijk zou willen vergeten? Dat begrijp ik, en ik denk dat dat voor heel veel mensen ook zo is door corona. Maar als ik eerlijk moet zijn heb ik de afgelopen maanden zo veel geleerd waar ik eigenlijk heel trots op ben. Ik heb stappen gezet die ik nooit gedaan zou hebben zonder deze situatie. Deze lessen neem ik mee voor de rest van mijn leven.
Zo wil ik er meer over gaan schrijven en praten. Puur omdat ik nu weet hoe het is om in zo een diep dal te zitten en ik vind dat de taboe om erover te praten zo groot is. Zo ook die eerste stap om naar de huisarts te gaan. Moet ik ook wel eerlijk zeggen dat mijn huisarts nooit het gevoel heeft gegeven dat ik mij aanstelde of iets in die richting, ook niet toen ik er een aantal maanden wekelijks zat. Je zal het vast niet lezen en ook al heb ik je aan de telefoon ook al bedankt: dank je wel voor deze hele periode en hoe je me elke keer weer opgevangen hebt! Ik weet dat het je werk is maar ik weet ook, mede omdat ik zelf in de zorg werk(te) hoe weinig waardering je krijgt en je vaak alleen maar negatieve dingen hoort.
Verder ben ik vooral heel dankbaar voor de mooie diertjes die ik nu om mij heen heb en vrienden en familie die mij hebben gesteund in deze lastige tijd.
Binnenkort komt er een blog online met mijn doelen voor 2021. Blijf mijn website of instagram dus in de gaten houden als je hier benieuwd naar bent.
Hoe was jullie 2020?
Liefs Marlou
