De titel zegt het al en ik hoor het (gelukkig) de laatste tijd steeds vaker. Waarom is praten over depressie zo moeilijk en zou heel de wereld bij wijze van mogen weten dat jij je enkel gebroken hebt? Deze twee vragen ga ik het hele artikel gebruiken als voorbeeld.
Als eerste wil ik even zeggen dat ik dit uit mijn eigen ervaring schrijf. Er is geen goed of fout, elke depressie en elk lichaam is anders!
Niemand ziet het
Ja, het is waar. Mensen die depressief zijn kunnen héél goed aan de buitenwereld laten zien dat ze prima in hun vel zitten, of misschien willen ze het zelf niet zien en blijven ze het daarom ontkennen. Ook al zouden ze het zelf accepteren, mensen zien het niet. Als jij in de supermarkt loopt kun jij niet aan iemand zien dat die persoon depressief is. Je been breken is simpel; iemand heeft gips op zijn been, loopt met krukken of zit in een rolstoel. Een depressie zie je helaas niet. Het gebeurt in je hoofd en is niet zichtbaar voor de buitenwereld.
Er wordt vaak gedacht dat mensen ervoor kiezen op depressief te zijn. ”Kom op, denk aan iets leuks en ga door.” Julie hebben het mij hier vaker zien schrijven en dat blijf ik ook nog wel even doen, maar zo zit het helaas niet! Ik omschrijf het als een storing in mijn hoofd. Denk je dat ik ervoor koos om stemmen in mijn hoofd te hebben? ”Blijf in je bed liggen, je bent moe.” ”Je doet niks.” en in mijn ergste geval ”Maak een einde aan je leven, je bent het niet waard. Je gaat hier nooit meer uitkomen.” Mensen die depressief zijn kiezen er niet voor!! Ze willen leven, kunnen genieten, werken, zorgen voor hun gezin en leuke dingen doen. Die vervelende stem in hun hoofd houd ze alleen tegen, wat er ook gebeurd of gezegd wordt.
Op dat moment maakt het niks meer uit, want waarom zou je erover praten als je zelf geen toekomst meer ziet en mensen het niet begrijpen.
Dit is precies het probleem waarom er te weinig over gesproken wordt. Mensen snappen het vaak niet en als ik eerlijk moet zijn begrijp ik dat ook. Voor mijn depressie begreep ik ook niet goed wat er op dat moment in je hoofd omgaat. Het woord depressie voelt als een gigantische stempel wat je krijgt op dat moment. Nu ik erover schrijf klinkt het bezopen en walg ik er bijna van! Waarom ik denk dat dit nog steeds als een stempel gezien wordt? Omdat er te weinig over gesproken wordt! Waarom?? Waarom mag je wel je been breken en mag de hele wereld dat weten, maar mag je niet depressief zijn of in een burn-out zitten, waarom heerst daar zo een taboe op? Voor iemand die op dat moment happy is, geniet van het leven en niet zo diep in de put zit, of erin heeft gezeten, is het niet voor te stellen hoe een depressie of burn-out voelt. Maar juist dan is het belangrijk het gesprek aan te gaan. Vertel hoe jij je voelt, wat er in je hoofd omgaat en wat het met je doet. Niet iedereen zal het begrijpen maar hoe meer we erover gaan praten, hoe ‘normaler’ het wordt en wellicht kunnen we de vicieuze cirkel doorbreken en mensen laten zien, dat we er zelf écht niet voor kiezen en het normaal moet kunnen zijn!
Mensen in mijn naaste omgeving zeiden vaak, dat ik moest bellen als ik weer zo een moment had dat ik het leven niet meer zag zitten. Zo simpel was het niet ”het is mijn probleem en niet dat van hen” ging er dan door mijn hoofd. En waarom zou ik mij op mijn slechtst laten zien? Ik wil niet dat ze zien dat het echt niet goed gaat. Dit klinkt misschien heel gek na de alinea die ik hierboven schreef, maar het is dus wat mensen met een depressie denken. En dit komt puur omdat veel mensen het niet snappen. Maar juist op dat moment is het zo belangrijk om te laten zien wat er gebeurt. Ze blijven je anders alleen maar zien op de voor dat moment ‘goede’ of ‘gefakete blije’ momenten. Vorig jaar heb ik ook een keer een vriendin gebeld, toen ik op een avond alleen maar kon huilen. Ik vond het doodeng, maar het luchtte mij uiteindelijk zo op. Binnen een uur stond ze naast mijn bed waar ik op dat moment al 1,5 uur keihard lag te huilen. En ja, ze had nachtdienst dus ik voelde mij behoorlijk bezwaard, maar ik moest het van mezelf. Ze had het tenslotte ook meerdere malen gezegd, al bel je overdag wanneer ik slaap tijdens mijn nacht. Bel! Dit was voor mij ook een hele stap, maar ik was er trots op. De eerstvolgende afspraak bij mijn psycholoog vertelde ik het ook met trots. Het klinkt misschien stom, maar dit voelde als een overwinning. Ik ging de confrontatie aan en werd mijn depressie steeds meer de baas.
Depressie is ook een ziekte
Waarom ik het zo moeilijk vond om naar de huisarts te gaan voor mijn depressie? Ik zag het niet als een ziekte, ik zag het op dat moment nog als een keuze. De periode waar ik bijna wekelijks bij de huisarts zat, hoorde ik meerdere malen: ”Al zou je twee keer in de week komen, je bent ziek en wij zijn hiervoor.” Ik merkte dat ik het in het begin moeilijk vond om erover te praten en stelde mij totaal niet open. ”Ik moet het uit je trekken” kreeg ik dan ook van meerdere behandelaars te horen. Ja, ik was blij dat ik hulp had van heel fijne mensen, maar dat betekent niet dat het erover praten ineens zo simpel was. Hoe confronterend is het om te zeggen dat je niet meer wilt leven, en wat gaan ze dan doen? En in mijn ergste geval, dat ik er bijna een einde aan had gemaakt. Ik lijk het nu misschien makkelijk op te schrijven, maar besef dat dit een hele stap is. Het voelt nog steeds gek om het uit te spreken of op te schrijven, maar het hoort erbij! Ik ben er onwijs sterk uitgekomen, voel mij nu super goed en daar ben ik trots op. Ook schrijf ik het voor mensen die er nu middenin zitten. Er is echt licht aan het einde van de tunnel, maar je moet het zelf doen! Ga praten, zoek hulp. Zet kleine stappen, ga niet te grote stappen willen zetten, je zal soms ook weer een paar stappen achteruit moeten doen, maar daarna kun je alleen maar weer groeien. Jij kan dit!!!
Ik sluit dit artikel af met de hoop dat het normaler gaat worden om je gevoel te uiten en erover te praten. Want, hey misschien ben jij wel de volgende die het overkomt? Ik blijf het zeggen: Je kiest daar niet zelf voor!!!
Dikke knuffel, Marlou
